We hebben even de beta kunnen spelen, maar nu kunnen we dan eindelijk de CoD MW (2019): Single Player Review baseren op de volledige game!
Na een jaar afwezigheid in 2018, komt de single player van Call of Duty op spectaculaire wijze terug in de wederopstanding van de naam ‘Modern Warfare’. Dit is de beste campagne sinds Black Ops van 2010; en dat bedoel ik niet als een of andere achterbakse opmerking. Ook al stopt het opeens met provocatief en irriterend te zijn, is het toch een ontzettend goed ontwikkelde first person shooter wat de franchise toch weer voldoende vernieuwing geeft met een paar nieuwe ideeën en wat slimme innovaties op de vorige delen die we in geen jaren hebben gezien. Deze game wil iedereen wel spelen op zijn gaming pc!
Het verhaal
Het plot van de gereboote versie van Modern Warfare begint met een poging om de grenzen tussen goed en kwaad te laten vervagen, maar laat toch al snel zien wie de goederikken zijn. Het team van de VS wordt geleid door ons meest memorabele en favoriete personage: Captain John Price, terwijl het duo van broer en zus, Farah en Hamir een verzet leiden tegen de Russen in hun fictieve land ‘Urzikstan’. Dat klopt: het is tof om weer eens op Russen te schieten.
Dat wil niet zeggen dat er geen oncomfortabele, moraal grijze dingen gebeuren in deze campagne; die gebeuren zeker, en soms heb jij de directe controle over deze gebeurtenissen. Ongewapende vrouwen sterven, kinderen worden neergeschoten, burgers kunnen door kogels getroffen worden en zelfmoordterroristen zijn een wezenlijk gevaar. Maar zelfs in het grootste moment van Modern Warfare – een gevecht met een vijandelijke luitenant genaamd – The Butcher – balanceert Infinity Ward op de moraallijn, maar gaat er eigenlijk nooit overheen. Dat valt dan ook best tegen, omdat ik toch had gehoopt dat deze verhaallijn iets zinnigs te melden zou hebben over de effecten van de oorlog in een tijd waarin de VS in zoveel conflicten is betrokken.
De speelervaring
Ook al heeft Modern Warfare niet veel ‘bite’, dat wil nog niet zeggen dat het geen leuke rit is van begin tot eind. Het is een van de beste lineaire first person shooters die ik de laatste tijd heb gespeeld, met dank aan het spannende tempo over ongeveer 5 uur aan verhaallijn, wat merkbaar de hele tijd de speelervaring verandert. Modern Warfare is het best wanneer het verrast, zoals wanneer je in gevecht gaat met een vijand die verscholen zit in een huis met meerdere etages – vaak in het donker met je zaklamp of nachtkijker. Of wanneer je met drones waaraan explosieven zijn vastgemaakt op helikopters afvliegt om te vernietigen.
Ondertussen is de AI perfect gemiddeld. Het zijn geen debielen maar ook niet de strategische aimbots zoals in sommige games. Ik heb de AI 1 keer weten te breken, dat was wanneer ik via een ladder naar de 3de verdieping ging en een gast in de gang buiten de kamer waar ik zat ging schreeuwen voordat ik hem kon neerschieten met mijn gedempte geweer. Letterlijk iedereen in het gebouw kwam op me af, maar een voor een schoot ik ze neer in de deuropening.
Nog een bijzonder moment was een soort boss fight welke je speelt als een kind.. ik zal niet meer vertellen vanwege spoilers… maar hier had je zelfs keuzes in de dialoog in best belangrijke scenes. Dit zorgde voor een gevoel alsof je keuzes een echte impact hadden op het verhaal, ook al is dat uiteindelijk niet zo.
Afwisseling
Deze Call of Duty gooit je ook een leuke effectbal, want ongeveer halverwege wordt je wapen uit je handen gehaald en moet je overgaan op iets heel anders wat we niet echt gewend zijn van deze serie. Je moet namelijk een burger door een ambassade loodsen die vol zit met terroristen. Dit moet je middels het bekijken van bewakingscamera’s hem via de telefoon vertellen wanneer en waarnaartoe hij moet gaan. Dit is best een slimme twist in het script wat Modern Warfare spannender en interessanter maakt door de actie een paar tikjes omlaag te brengen om het vervolgens weer keihard omhoog te pompen.
De missies
Misschien wel mijn favoriete missie: een ode aan “All Ghillied Up” waarbij jij en Captain Price door een kleine stad met de geluidsdempers paraat de slechteriken neerschiet met 1 schot in het hoofd. De vrijheid die je in deze missie hebt is top, je kunt elke ingang kiezen die je maar wilt, je kunt het licht uitschakelen om je echte jager skills te laten zien. Elk moment van die missie heb ik gekoesterd, ik heb letterlijke elke bad guy in de map vermoord zonder dat iemand het merkte! Heerlijk!
De 2019 versie van Modern Warfare ziet er ook nog eens prachtig uit. Vooral de lichteffecten – buiten in de bossen ’s nachts – zijn geweldig, en vooral op de personages zelf. Hun gezichten en de animaties behoren tot de meest levensechte die ik ooit heb gezien in een game. Dit zijn echt erg indrukwekkende character models – en niet alleen in cutscenes. De audio is daarnaast ook geweldig, vooral met het gebulder van een schietend wapen tegelijkertijd met het vallen van de hulzen op de grond. Ik wil je wel aanraden om de geluidsinstellingen even aan te passen naar 4K met een goede setup.
Conclusie:
Als iemand die vrijwel elke Call of Duty campagne heeft gespeeld en deze vorig jaar erg heeft gemist, is de nieuwe Modern Warfare precies de single player wedergeboorte die ik zocht. Er zijn veel nieuwe gameplay momenten toegevoegd waarbij men op de juiste wijze heeft vastgehouden aan de oude. Natuurlijk is het verhaal niet zo provocerend als het had willen zijn, maar het legt wederom een goede fundering voor een nieuwe sterke identiteit van de 16-jaar oude franchise met een uitstekende single player shooter ervaring die men mag verwachten. Tussen de groeiende berg aan battle royale games, voelde dit weer eens als vanouds! Goed gedaan Infinity Ward!
